Na een leven in de horeca bedacht Gerard het verhaal van De Marathon – Reclame Rotterdam | De Havenloods

Rotterdammer van de week

Donderdag 4 juli, 08:45

Algemeen
661 keer gelezen

Rotterdam – Gerard Meuldijk begon op 12-jarige leeftijd met werken. In de restaurantsector. Later werd hij eigenaar van het Dizzy jazzcafé. Tot hij er op vijftigjarige leeftijd genoeg van had en filmmaker werd. Hij bedacht en schreef het succesverhaal van De Marathon. Meuldijk is inmiddels 72 jaar en wil dat nog zeker 25 jaar blijven. Allereerst is hij deze week Rotterdams speler van de week.

Door Emile van de Velde

Je kunt zeker ergens komen, toch? Als scenarioschrijver van De Marathon.

“Ja, ze zullen het je meteen vertellen. Toen de film een ​​succes was, riepen ze zelfs tegen mij op de Nieuwe Binnenweg: ‘Hé, je doet zeker mee!’ Nou, ik kreeg toen 15.000 euro. We huurden Cinerama voor een paar vrienden, kochten een mooi pak en jurk voor de rode loper voor mijn vriendin Saskia Strijdonk. Na een paar weken was het geld op.”

Die film lijkt iets om voor altijd trots op te zijn.

“Martin (van Waardenberg) en Wilfried (de Jong) zijn goede vrienden sinds mijn tijd bij Dizzy. Ze moesten optreden in Groningen en ik ging drie dagen bier drinken. Ik had net de marathon gelopen en dacht dat ik een goed verhaal had. Martin zei: ‘Nou, Geer, in Rotterdam gaan jij en ik om de tafel zitten.’ Hij schreef tachtig procent, ik schreef twintig. En daarna herschreven we het nog 23 keer. Elke keer werden we afgewezen. Amsterdamse filmmaatschappijen vonden het verhaal te veel op dat van Rotterdam lijken. Het werd pas vijf jaar later werkelijkheid.”

Je kwam de filmwereld binnen toen je vijftig was, toch?

“Ik heb altijd in de restaurantsector gewerkt. Toen ik 12 jaar oud was, begon ik te werken bij restaurant Plaswijck. Ik kom uit het Oude Noorden, uit een grote familie. Er was geld nodig. Ik herinner me vooral de kerstboomoorlogen in het Oude Noorden. Tegen de Crooswijkse jongens verloren we altijd. “Ze waren veel groter en toen ze de Zaagmolenbrug overstaken, overhandigden we ze snel onze kerstbomen.”

Wat wilde je dan worden?

‘Koken. Maar daar kwam weinig van terecht in dat restaurant. Ik gebruikte alleen een blikopener. Later ben ik hamburgers gaan bakken voor de Bijenkorf. Toen hebben ze een keten van fastfoodrestaurants in het land opgericht, Orange Julius. Ik vond het een klasse werkwereld, ik reisde door heel Nederland, met in elke stad een andere vriendin. Ondertussen woonde ik in het Westen en uiteindelijk werd er eentje Dizzy en ging ik daar werken Ik weet zelfs hoe ik jazz moet schrijven, maar na 24 jaar wist ik er iets meer van.”

Wat vind jij de mooiste plek van Rotterdam?

(Kijk vanaf het terras Nieuwe Binnenweg)

“De OQ! Haha, ik was daar een keer met Martin. We hadden een idee voor een film over een bordeel met een zwembad. Dan gaan we naar de OQ. En inderdaad, twee meisjes brachten ons naar een kamer met een badkamer. Martin sprong erin, zwom twee keer de ene kant op en twee keer de andere kant op en zei: ‘Dat is geweldig, dank je!’ Die meiden waren verrast dat we meteen weg wilden, dan kregen ze hun donder. Dus bestelden we meer champagne en bleven een uur. Volledig aangekleed”.

Je bemoeit je ook met Ome Cor en het vervolg Opa Cor.

“Het is gewoon een project om geld te verdienen voor het goede doel, het is niet te vergelijken met De Marathon. Ook is het verhaal klaar van een nieuwe film die wederom heel Rotterdams zal zijn. Dit keer gaat het over drie broers uit het Oude Noorden, drie verliezers. “Nu zijn we op zoek naar een productiebedrijf.”

Je bent 72 jaar oud, maar je hebt het nog steeds behoorlijk druk.

“Ik doe vrijwilligerswerk bij het Familiehuis Daniel den Hoed, ik ga naar de sportschool, ik loop als hondenoppas in het park. En ik las een krant op de Nieuwe Binnenweg. Ik woon nog steeds in hetzelfde huis, naast Dizzy. Ik ga daar ook niet meer weg. Ik wil nog 25 jaar leven. Dan ben ik 97 jaar, een mooie leeftijd om afscheid te nemen.”