Bij de Jacobikerk is er ruimte voor een bord eten en een gesprek

Een warme maaltijd, een kop koffie of gewoon een goed gesprek. Hiervoor kunnen mensen zonder papieren, daklozen en arbeidsmigranten terecht bij de Straatpastoraal van de Jacobikerk Utrecht. Bezoeker René is er bijna wekelijks en omschrijft het als een warm bad: “Voor mij is het belangrijkste om samen te zijn, het is hier heel warm. Ik ben geen vagebond, maar een vagebond.” Dat er ook lekker eten is, is volgens hem secundair.

Magda snijdt groenten in de keuken. Ze is al tien jaar vrijwilliger, vertelt ze. Alle ingrediënten voor nasi goreng liggen op de snijplank. “Het wordt bijna altijd zonder vlees bereid. Dan kan iedereen meedoen. Er zit altijd veel groente in, zodat we een zo gezond mogelijk eten kunnen aanbieden.”

“Het is altijd een eenpansgerecht”, zegt hij. “Anders wordt het heel ingewikkeld. Tenzij we vlees krijgen, maken we twee potten.” Dat is deze keer niet het geval. In de grote rode pan zit vegetarische nasi.

Net als de andere vrijwilligers is zij verbonden aan een van de kerken in Utrecht. Magda is aangesloten bij de Domkerk, maar niet christelijk. Liesbeth Timmers, Straatpastoraalcoördinator, is aangesloten bij Janskerk. “We doen het samen met meerdere kerken, omdat we vinden dat een initiatief als dit niet vanuit één kerk mag komen. Dakloosheid is een stedelijk probleem, dus moeten we het ook stedelijk aanpakken.”

“Wij zijn hier al ruim 15 jaar mee bezig”, vertelt Liesbeth. “Het is een plek waar je gewoon even een hapje kunt eten, maar ook waar mensen met diepere zorgen terecht kunnen. Soms is het praktisch, zoals onderdak of kleding. Zo creëer je een echte band.”

Voordat iedereen aan de warme brunch begint, wordt er koffie en thee geserveerd met koekjes. De bezoekers arriveren één voor één en begroeten vrijwilliger Marry. Ze staat met de koffie- en theepot klaar om iedereen iets te serveren.

Jordan komt binnen, krijgt een kop koffie van Marry en kijkt dan om zich heen waar hij gaat zitten. Hij wil graag een praatje maken, maar verontschuldigt zich omdat hij niet zo goed Nederlands spreekt. “Ik kom uit Bulgarije en spreek ook Russisch”, zegt hij. Je kent het woord ‘journalist’. Hij neemt de koffie en gebaart dat ze bij elkaar moeten gaan zitten.

De tekst gaat verder na de afbeelding.

In Bulgarije heeft Jordanië nauwelijks een pensioen. In Utrecht verdient hij bijverdienen als stukadoor en schilder. Hij woont in een klein appartement in Tuindorp. Met handen en voeten en een paar woorden Russisch en Nederlands gaat hij naar eigen zeggen vaker naar de brunch. Tegenwoordig ziet hij weinig bekenden. “Volgens mij zitten ze allemaal buiten in de zon. Het is echt mooi weer.”

Issa zit aan een grote tafel met een kopje thee voor zich. Hij komt hier elke week, zegt hij. “Om koffie te drinken en een praatje te maken.” Hij komt uit Marokko en is christen. Dat leerde hij in zijn eigen kerk aan de Amsterdamsestraatweg. Hij woont momenteel 33 jaar in Nederland, maar heeft nog steeds geen documenten. “Misschien zal dat gebeuren.” Hij drinkt zijn thee en vertrekt voordat de lunch op tafel staat.

De pan gebakken rijst wordt op tafel gebracht en iedereen die dat wil, krijgt een bord eten en een broodje. “We weten vooraf nooit hoeveel mensen er komen”, zegt Marry. Naast de grote koekenpan staan ​​op tafel bakjes met kroepoek, kommen met druiven en meloen, en salades. “Als iedereen genoeg heeft gehad, kunnen mensen meer nemen en soms een kom nemen.”

Als de bezoekers weggaan en de borden en de lege koekenpan in de keuken verdwijnen, blijft René met een bezem rondlopen. Eén keer was hij een maand dakloos, maar nu niet meer. Hij woont nu in Bilthoven. Maar hij komt nog steeds elke maandag naar de stad voor deze bijeenkomst.