Beroemde en dwergenbuurt | oost-online.amsterdam

‘Het is een cadeau dat ik dit al elf jaar mag doen!’ Dit is Arie van Tol, hoofdredacteur van deze krant. Velen weten het, maar hoe goed? In de serie beroemde buurt hij sluit de lijn. Wie is de man die er al zo lang in slaagt om met vrijwilligers een zeer gewaardeerde, solide en informatieve buurtkrant neer te zetten?

Anita Boelsums | Foto Frank Schoevaart

‘JO‘Ik ben geen levensgenieter, het leven is een serieuze zaak’, luidt het motto boven zijn portret op het Muiderpoortstation. Maar daar valt wel wat over te zeggen. ‘Het is een uitspraak die je de ene dag doet en de week erna iets anders zegt. “Ik meen het niet zo serieus”, zegt hij met een brede glimlach. Hoewel er met zijn hervormde verleden altijd enige ernst te bespeuren is. “Die oorsprong kan nooit volledig worden uitgewist. Eigenlijk ben ik er helemaal niet verdrietig over. Integendeel, je zou bijna kunnen zeggen dat ik een zekere minachting heb voor mensen die van het leven genieten. Ik denk gewoon niet dat dat verenigbaar is met de rotzooi die deze wereld uiteindelijk is. ‘En dan weer die glimlach.

Slim
Van Tol werd bijna 70 jaar geleden geboren in Waddinxveen, maar groeide op in Apeldoorn, in een gezin met vijf kinderen. Zijn vader was stoffeerder en werkte ‘s middags om die televisie en jaren later die auto te kunnen kopen. Van Tol was toen ongeveer tien jaar oud. “We waren eigenlijk een standaard gereformeerd gezin uit de jaren vijftig dat zich langzaam ontwikkelde tot een redelijke welvaart.” Het gezin woonde op de vierde verdieping van een van de appartementen waar de kleine Arie veel voetbalde. Een sport die hij jarenlang beoefende. ‘Ik was een wijsneus en de slimste jongen van de klas. Ik heb nooit gevochten, ik was een beetje een lafaard.’ Hij herinnert zich zijn middelbare schooltijd met gemengde gevoelens: “Alles was veel minder makkelijk.” Lezen en schrijven hadden nog niet zijn interesse – ‘Ik heb geen boek gelezen!’ – dat kwam pas naar voren tijdens zijn studententijd, toen hij politicologie ging studeren aan de Vrije Universiteit. En nu is het zijn grote passie, hij heeft zelfs een boek geschreven. Overigens nooit gepubliceerd.

Schuifdeuren
Dat laatste past een beetje bij het beeld van de bescheiden man die Van Tol in de loop van het gesprek blijkt te zijn, al lijkt dat op het eerste gezicht misschien niet zo. Iemand die zichzelf niet goed genoeg vindt, maar daar geen probleem mee heeft. Een redacteur die niet geïnteresseerd is? Geen probleem, u hoeft niet verder te zoeken. Tijdens zijn studie en jaren daarna maakte hij muziek met een vriend – twee stemmen en twee gitaren; Ze treden af ​​en toe op. “Maar we bleven vooral bij de schuifdeuren, we waren aardig maar niet goed genoeg.”

Hij maakte zijn studie politicologie niet af en wijdde zich aan het jeugdzorgwerk. Dat bevalt hem goed. Zijn werkleven schommelde toen tussen meer politiek-sociale kwesties en aandacht voor de jeugd. Hij is groepsleider, people supervisor in de Melkertbaan, kinderdagverblijfcoördinator en medewerker van een daklozenorganisatie geweest. Van Tol: “Ik heb het op de meeste plekken prima naar mijn zin gehad, al was er soms wel wrijving met managers over het beleid.”

bijtende linkshandige toon
Hij ging in 1998 de politiek in en was tot 2006 lid van de deelraad. Eerste jaren als lid van de SP, campagne voeren en pamfletten, later als lid van Amsterdam Anders/De Groenen. Hij vindt het leuk, neemt het werk van de raad zeer serieus en heeft een hekel aan leden die sluiproutes nemen. Van Tol: ‘Eén van de dingen die ik na mijn politieke periode denk, is dat je als raadslid te weinig, vaak te weinig, weet om goed geïnformeerde beslissingen te kunnen nemen. Management en externe organisaties informeren u slechts half. En veel minder inwoners.

De Dwars interviewt hem regelmatig, bijvoorbeeld over plannen voor de sloop en nieuwbouw van Jeruzalem. Een goede krant, vindt hij. Als zijn politieke werk ten einde loopt, besluit hij voor haar te schrijven. “Dat schrijven was altijd latent”, zegt Van Tol. ‘Tijdens mijn studententijd werkte ik in kranten en later in voetbalclubbladen. Het kwam dus niet helemaal uit het niets.” Hij schrijft fel, links en misschien zelfs te vasthoudend over politieke kwesties. ‘Het is moeilijk om zelf te oordelen. Maar er zijn ook mensen die vinden dat ik mijn bijtende linkse toon te veel kwijt ben.’

Vriendelijk en kritisch
Toen het budget van Dwars in 2013 met 100.000 euro werd verlaagd en de krant alleen nog maar met vrijwilligers kon opereren, besloot Van Tol de stap te zetten en desgevraagd hoofdredacteur te worden. In hun eigen woorden is hun rol tweeledig: ‘Mensen verbinden om alles te doen wat gedaan moet worden. Dat is het belangrijkste. En de tweede is: neem daar waar nodig de eindverantwoordelijkheid en durf die te nemen.’ En de inhoud? Van Tol: ‘Ik denk dat ik meer organisatorische dan inhoudelijke controle heb. Ja, ik heb een visie en ik kan standvastig zijn, maar dat wordt blijkbaar vooral verwoord door mensen die zich gehecht voelen aan de krant. Mensen die zich hebben aangemeld om te schrijven of te fotograferen voelen een bepaalde toon waardoor ze denken: oké, oké.’ Vriendelijk en kritisch, zo omschrijft hij de toon van De Dwars.

samen iets doen
Hoe houd je die groep vrijwilligers bij elkaar? “Ik ben er trots op, maar het gebeurt ook van nature, dus er is eigenlijk geen reden om trots te zijn”, zegt Van Tol droogjes. Volgens hem heeft De Dwars vooral een verbindende functie. ‘Het is gewoon leuk dat mensen meerdere mogelijkheden hebben om verbinding te maken met de buurt. Er zijn winkels om de hoek, er is een goede tramverbinding, er zijn buren, er is een voetbalclub in de buurt… en daar hoort ook Dwars door de Buurt bij, want daarin lees je wat er in jouw buurt gebeurt . . Ik denk dat dat belangrijk is. De functie van puur actuele informatie is secundair, omdat we maar eens in de zeven weken publiceren.’

En tot slot: wat motiveert jou om jaar na jaar zulk tijdrovend werk te doen? “Het werken met mensen vind ik altijd inspirerend”, vertelt hij enthousiast. ‘Samen iets creëren en op de gebieden die ik leuk vind: schrijven en organiseren. Het is leuk om aan het eind van je, zeg maar, meanderende werkverleden te ontdekken dat je daadwerkelijk de ideale vrijwilligersbaan hebt gevonden.’ Hij lacht hardop: “Dit is echt mijn droombaan, absoluut!”