Kolom | De illusie van een authentieke Amsterdamse bakkerij, naar een hoger niveau

Ineens is de Heisteeg (4 meter breed en 55 meter lang) weer leeg. Jarenlang vormden toeristen lange rijen voor de deur van Koekmakerij Van Stapele, wachtend op hun beurt om chocoladekoekjes te kopen, dikke donkerbruine chocoladekoekjes met roomwitte stukjes, verpakt in een zachtblauw blikje met gouden letters en het silhouet. van een jonge vrouw erin. Je kunt weer vanaf het Spui in Amsterdam naar de Singel lopen, want Koekmakerij Van Stapele is verhuisd naar het Rokin, vlakbij de Dam. “Dat kon niet meer”, zegt eigenaresse Vera van Stapele (38). “Het duurde vaak een half uur voordat de mensen aan de beurt waren. “Ik vind het niet prettig.”

Ik sprak haar ook in juli 2022 en ze was behoorlijk klein. De aandacht van een krant zorgde voor nog meer klanten en hij kon het niet meer aan. Het concept dat hij bedacht voor de ‘gezellige’ en zogenaamde ‘buurtbakkerij’ uit de 19e eeuw was zo succesvol op sociale media dat hij soms aan koning Midas dacht. Alles wat hij aanraakte veranderde in goud, iedereen was jaloers op hem, totdat ook zijn eten in goud veranderde.

Maar nu is Vera van Stapele heel hartelijk, want kijk eens hoe breed de balie hier is, hoe groot het vloeroppervlak is. Elke dag kunnen zij en haar personeel (ze heeft 65 mensen in dienst) twee keer zoveel klanten bedienen en de wachttijd bedraagt ​​zelden meer dan vijf minuten. Hij wijst naar de vitrine met daarin een houten model van de winkel van Heisteeg. “Een ode aan mijn oude pand”, zegt hij terwijl hij een muntje in een gleuf steekt. De lichten gaan aan, een knikker begint te bewegen en er wordt onderaan een gouden bal uitgespuugd. “Cadeau voor kinderen. In deze” – opent de bal – “is er een zaklamp”. Toen ze nog een kind was, zegt ze, fantaseerde ze over dit soort dingen, maar nu is het werkelijkheid. Het is realiteit, ja. In de etalage: een enorme steiger waarop met knikkers en blokjes het koekjesbakproces wordt weergegeven. Vroeger, zegt hij, was hier de kinderafdeling van Hudson’s Bay, de mislukte warenhuisketen, gevestigd, en vroeger was het het gebouw van, eh… Blikman & Sartorius. Alsof ze een gordijn voor mij openden. Blikman en Sartorio! Het briefpapier! Mijn moeder begon daar te werken toen ze zestien jaar oud was, in augustus 1945. Ze had net de middelbare school afgerond en haar vader had een baan voor haar gevonden. Ik wist niet dat ik in dit gebouw was. Ik kijk door het raam naar de menigte toeristen op straat en denk aan de zwart-witfoto van haar met haar collega’s voor het Paleis op de Dam. ‘Babbelend met de jongeren van de boekhouding’, schreef ze. Vijf lachende jongens en meisjes, enkele duiven. Bovendien was de Dam helemaal leeg.

Delen





E-mail de redacteur