Het mysterie van de eeuwig jonge Manu Chao wordt onthuld in Maassilo in Rotterdam

Als je als een winnaar het podium opgaat, juichend, schreeuwend, uitbundig alsof je net wereldkampioen bent geworden, dan kun je niet meer verliezen. Zo arriveerde Manu Chao maandagmiddag in Rotterdam: vol verlangen, levenslust en energie, en wist hij ze ruim twee uur vast te houden tijdens een magische en spannende avond.

Het was een zeldzaam kijkje in zijn magie, want Manu Chao toert niet veel en dit was pas zijn achtste show in Nederland. In 2013 speelde hij al in Rotterdam, maar het was een groot volksfestival met 50.000 mensen. Nu had hij een akoestische avond gepland voor 1.700 personen in de Maassilo met de Argentijnse gitarist Lucky Salvadori en de Spaanse percussionist Miguel Rumbao. Maar zachtjes op een gitaar tokkelen is niets voor Manu Chao (62!), die altijd aan het feesten is.

Met zijn mouwloze sportshirt, driekwartjeans, militaire pet en gerimpelde glimlach riep hij ‘!Een twee drie vier!’ en ja, het was een feestje. Alle drie speelden ze akoestische instrumenten en zaten ze misschien wel, maar hun geluid en charisma op dit podium waren genoeg om de tijdloze charme van hun liedjes te laten werken in een krachtige mix van ska, rock, punk en wereldmuziek alsof ze zich in zee bevonden. Er werd een grote partytent neergezet.

Lees ook
Over Manu Chao doen de wildste geruchten de ronde, maar wie is hij werkelijk?

Verhoog de temperatuur

Eerst werd de ode aan de sekswerker ‘Me Llaman Calle’ hardop gezongen, evenals ‘La vida tómbola’, het lieve liedje over haar held Maradona. Met enkele nieuwe nummers (later dit jaar komt er een nieuw album uit) en nummers die van hen of van anderen zouden kunnen zijn, bouwden ze hun grootste hits op, waardoor de temperatuur voortdurend hoger werd. Elke keer dat een nummer leek te eindigen, maakten ze het publiek enthousiast door het nummer opnieuw te starten, vol applaus en iets energieker en vrolijker. Een hack, maar het werkt ongelooflijk goed.

Als vier trompettisten het podium betreden rond ‘Mala Vida’, de hit van hun voormalige band Mano Negra, is het Chao-circus compleet. In die compositie speelden ze nog wat nummers van hun eerste twee soloalbums, maar dan met een dubbele intensiteit. ‘Mentira’, ‘Mr Bobby’, het prachtige ‘Clandestino’ en de megahit ‘Me Gustas Tu’ werden door elkaar gemixt, vaak geplakt met Fiorenzo Carpi’s Pinocchio-lied, waar Chao een onweerstaanbaar nummer van maakte, hoe vaak ook teruggegaan . ‘Haha! Haha! Lo-lo lo-lo lo-lolooo’. Het werd een donderende trein waar je niet meer uit wilde.

‘Ik wil meer!’ Manu Chao Korea na ruim twee uur spelen

wildste verhalen

Er hangt altijd een mysterie rond Manu Chao, over wie de gekste verhalen gaan. Maar misschien wel het grootste mysterie is hun eeuwige jeugd, want wat is het echte verschil tussen de dertigers die Lowlands in 2001 op zijn kop zetten en de zestigers nu in Rotterdam? Een paar kraaienpootjes. Misschien is het zijn levenshouding: omhels iedereen, kijk altijd naar degenen die door anderen worden genegeerd, ontken nooit je idealen en neem genoegen met wat er nog te leven valt.

‘Ik wil meer! Ik wil meer!‘, zong hij tegen zichzelf na ruim twee uur spelen. En zelfs als de lichten en de muziek in de zaal al aan zijn, blijft hij minutenlang op het podium springen en zingen, net zoals hij binnenkwam, en houdt de energie nog een tijdje vast. De wind komt, de wind gaat en je weet nooit wanneer Manu Chao terugkomt, maar zijn magie is voor altijd.

Delen





E-mail de redacteur