‘Je moet bijna bij Gert Verhulst zijn als je vrijuit wilt spreken’

‘Ik ben opgegroeid in de rustige Kempen. Toen ik achttien was, wilde ik mijn huis verlaten en naar de Verenigde Staten verhuizen: New York kon niet groot genoeg zijn. Daar, in de grote stad, lag mijn lot en mijn toekomst. Daarna heb ik in vele steden gewoond, van Antwerpen tot Amsterdam. Totdat ik op mijn veertigste verjaardag de stad beu werd. Ik stapte in mijn auto en kwam nooit meer terug. Tegenwoordig wonen we in de Oostkantons en zijn er vage plannen om naar de Pyreneeën te emigreren. In ieder geval zo ver mogelijk van de stad. Het biedt geen formule voor geluk, daar ben ik zeker van. Het is de juiste plek om een ​​mannetje of vrouwtje te zoeken, maar dan moet je weg. Veel inwoners van de stad raken de weg kwijt: het lijkt erop dat je daar niet meer gelukkig kunt zijn zonder vijf vrouwen. Of kijk naar chef-kok Nick Bril, die onlangs dronken iemand overreed zonder het zelf te beseffen. Die hartstocht, die leegte associeer ik met de stad.’

Heb jij nooit heimwee?

Marnix Peeters: Anders. Ik denk dat de stad vandaag een hel is. Voor mij is het ook handig dat ik er niet meer woon: ik neem nooit blad voor de mond. Nu kan ik iedereen vertellen dat het werk van Stefan Hertmans behoorlijk saai en niet erg goed is. Als ik nog in de stad woonde, zou ik voorzichtiger zijn. Misschien heb ik ook niet al mijn controversiële titels geschreven. Vroeger, in de tijd van Jef Geeraerts of Louis Paul Boon, bleef de Vlaamse literatuur in ieder geval spannend: sperma droop van de muren. Iedereen doet het heel goed vandaag. Zorg ervoor dat je boek zich afspeelt in 1943 en dat het verzet erbij betrokken is. Er kan nog wat meer onzin zijn, maar het moet vooral over de weerstand gaan. Ook verontschuldigt iedereen zich en kijkt angstig over de schouder of Bieke Purnelle of Dalilla Hermans er niet is. Als je vrijuit wilt spreken, moet je bijna bij Gert Verhulst zijn: hij is bijna de François Mitterrand van de showbusiness geworden. ‘Kunnen echte dwergen nog meedoen aan zo’n voorstelling? Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen?’ ‘En alors?’ Dan antwoordt Gert. Wij missen die rust en onze voeten op de grond. Ik ben bezig met mijn nieuwe boek, Het beginnende seksuele verlangen van Emma Mus (15), Hij kwam in het leven van een vijftienjarig meisje terecht. Als je geen gevoel voor humor hebt, zul je beledigd zijn. En in Vlaanderen is het zo slecht nog niet. In Nederland is het nog veel erger.

Heeft u veel twijfels?

Peters: Ik verander elke dag van gedachten, dat is het hoogste goed. Ik dacht altijd dat dit een bewijs van lafheid was, maar het tegendeel is waar. Domheid is het ergste wat een mens kan overkomen. Dan word je Sam van Rooy (Vlaams Belangpoliticus, red.), die altijd over alles hetzelfde denkt. Dat is het minst interessante wat er is. Er is niets leuker dan iets lezen en denken: verdomd, ik had het mis.