In Boekenweekcadeau van de Chabots is de hond Bril de meest normale

Het belangrijkste is, zoals we nu lezen in de bijdrage van Maurits, de tweede zoon, het huis. “Ons huis is een fort”, schrijft hij. En: “Wij zijn niet onzorgvuldig met geheimen.” Toen gingen we naar dat huis en kwamen de ene chaotische kamer na de andere binnen: overal stapels boeken, geen deur zonder hanger, en drogende kleding in het trappenhuis. Hoogtepunt is de beschrijving van de komst van ‘Mau’s’ vriendin, inmiddels zijn ex. Op weg naar zijn kamer moet hij een blinddoek dragen. Reactie aan de redactie na het lezen van dit fragment: “Huh? Ik zou zeggen: ga daar weg!”

Yolanda Chabot

Het idee van het boekje is dat iedereen in het gezin, inclusief de hond (daar komen we zo op terug), een bijdrage heeft geleverd. In het midden staan ​​zeven ‘Mama dots’ (moedervlekken) van moeder Yolanda’s hand. Aanvankelijk zag ze niets in het huwelijk en het moederschap. Maar ja, Bart, hij kan behoorlijk overtuigend zijn. En toen ze eenmaal een kind had, wilde ze er nog meer hebben.

Van al die jongens is zij uiteindelijk het nuchtere element, het cement, zou je kunnen zeggen. Soms is het moeilijk, zoals aan het begin van een vakantie. “Een groot deel hiervan is voor mijn rekening: autorijden, kaarten lezen, de baby verzorgen, uitpakken en de bedden opmaken voor de vakantie.” Explosies zijn onvermijdelijk. Zo gooit ze een keer haar trouwring in de bosjes en mag Bart ‘s nachts in de schuur slapen.

Cover van het Boekenweekgeschenk.

De overige bijdragen hebben ieder hun eigen karakter. Sebastiaan loopt met zijn bejaarde vader door de stad en imiteert hem terwijl hij schrijft met passages als deze: ‘De zee kon zich niets schelen; Keer op keer kwam hij schuimend naar buiten, maar de kust bleef kalm. En even verderop: ‘De zee sliep vredig en ook de kust bleef stil.’ Ja, nu weten we het.

oude fout

Bart schrijft zelf over een vakantie in een griezelig Frans landhuis en begaat een oude fout. Er klopt iets niet in dat huis. Krakende vloeren, bewegende kapstokken. De Chabots zijn zenuwachtig aan het eind van de herfstweek. Maar we kwamen er niet achter wat er met dat huis gebeurde. En dit is vergelijkbaar met het minpunt van Barts roman ‘Triggerhappy’ uit 2013. Het bevat ook een overdosis sinistere dingen die voor het grootste deel sinister blijven.

Nu Bril de hond, genoemd naar Barts beste vriend, Martin Bril. Zij was het huisdier van de familie. Splinter kroop met veel gevoel onder zijn huid. Hij laat haar bijna bijbels denken: ‘Ik ken mijn baasjes. En ze kennen mij.’ Bril is ouder, ongeveer dertien jaar oud. Minder ruiken, minder zien, minder gemakkelijk lopen. “Ik verlies de tijd uit het oog”, klaagt hij. “Ik val in stukken uiteen, zo klein als de stukjes die Yolanda elke ochtend voor me neerlegt.”