‘Je balans tussen werk en privé is veel beter’

Hoe is het om vanuit het buitenland naar Nederland te verhuizen om onderzoekswerk te doen in het UMC Utrecht? We vroegen het aan onderzoekers Alex Yermanos (Verenigde Staten) en Fanny Boisnard (Frankrijk) van de afdeling Translationele Immunologie. Over internationale verschillen in de wetenschappelijke omgeving, culturele botsingen en waarom Fanny elke dag haar eigen lunch meeneemt.

Lees artikel in het Engels >

Wetenschap is een behoorlijk internationaal gebeuren en dat is bij het UMC Utrecht niet anders. Loop rond het middaguur rond in het gebouw en je zult waarschijnlijk een groep collega’s van het Centrum voor Translationele Immunologie (CTI) de lunchgebruiken in eigen land horen vergelijken met de Nederlandse traditie.

Wie wint? “Je eet… ik weet niet echt hoe ik het moet beschrijven”, zegt Fanny Boisnard, een onderzoeksanalist bij CTI en geboren en getogen in Bordeaux, Frankrijk. “Alleen koude broodjes met kaas en boter, elke dag?” Gelukkig houdt hij van zijn werk hier bij het UMC Utrecht, vooral van het werken en wonen in Nederland. En het eten… laten we zeggen dat je er geen probleem mee hebt om je eigen lunch mee te nemen naar je werk.

groot gevoel

We ontmoetten Alex Yermanos, assistent-professor Computationele Immunologie bij CTI, in zijn kantoor verderop in de gang. De 31-jarige werd geboren in de Verenigde Staten, maar woonde in Zwitserland voordat hij in Utrecht aankwam, waar hij nog steeds (gedeeltelijk) verbonden is aan de ETH Universiteit Zürich. “Ik was niet van plan Zwitserland te verlaten, maar ik zag deze vacature op LinkedIn en besloot in een opwelling te solliciteren”, zegt hij.

Overigens kwam het niet helemaal uit het niets. “Een oude huisgenoot was al naar Utrecht verhuisd en ik vond het erg leuk om bij hem op bezoek te komen.” Bij terugkomst werd de dankbaarheid alleen maar groter, omdat hij werd uitgenodigd voor een persoonlijke presentatie in het UMC Utrecht. “Het gesprek was deels een ‘wandeling en lunch’; Dat had ik nog nooit eerder gedaan, en op het einde liep ik nog steeds met mijn boterham in mijn hand omdat ik vooral had zitten praten. Op dat moment werd in Utrecht het Pride festival gehouden en na mijn tweede sollicitatiegesprek namen ze mij mee naar een CTI-feest.” Het is niet verrassend dat hij een ‘geweldig gevoel’ had bij deze nieuwe baan.

Nederlanders praten veel.

Maar ook inhoudelijk is hij meer dan tevreden over zijn werk. “In mijn onderzoek gebruik ik experimentele en computationele methoden om adaptieve immuunreacties bij patiënten te begrijpen, voorspellen en ontwikkelen. Ik ontwikkel bijvoorbeeld speciale software en gebruik ook bio-informatica en kunstmatige intelligentie om nieuwe behandelingen te ontwerpen en de immuunreacties die kunnen worden gegenereerd te visualiseren. ” Terwijl Alex in Zwitserland meer fundamenteel en minder patiëntgericht onderzoek deed, voelt hij bij het UMC Utrecht echt de kans om zijn werk naar de kliniek te brengen. “Ik houd van de uitdaging om fundamenteel en translationeel onderzoek te integreren. Hierdoor is het onderzoek direct relevant voor de patiënt. Het was bovendien een hele prettige stap in mijn carrière, nu ik universitair docent ben”, besluit hij.

Maar wacht, niet alles kan zo geweldig zijn, toch? “We ontmoeten elkaar hier vaker dan ik gewend was. En ik moest ook wennen aan die ‘wekelijkse starts’ – moet dat echt elke week gebeuren? Maar blijkbaar doen alle UMC Utrecht-teams het en nu zie ik er de voordelen van.” Nederlanders praten graag over alles, dat heeft Fanny ook gemerkt. “Elke week namen de bijeenkomsten heel wat uren in beslag. Dat past niet goed bij mijn werk als onderzoekstechnicus: ik kan mijn experimenten niet altijd onderbreken voor een vergadering.”

Neem vakantie!

Gelukkig heeft haar manager haar geholpen een manier te vinden: welke vergaderingen ze echt moest bijwonen en welke minder belangrijk zijn. Het is slechts één voorbeeld van waarom hij de manier van werken hier zo waardeert. “In Frankrijk zou ik veel minder verantwoordelijkheden hebben dan hier. “Ik wist helemaal niet wat ik na mijn master wilde doen, omdat ik de academische werkomgeving in Frankrijk niet leuk vond: hoe mensen met elkaar omgaan, hoe ze elkaar meten.” Hier is het anders, zegt hij: “Ik kan heel zelfstandig werken, ik beheer mijn eigen projecten en ik houd van goede, open gesprekken met mijn collega’s.” Alex vult aan: “De balans tussen werk en privé is heel goed in Nederland. Ik vind het een ontspannen manier van werken: er wordt niet verwacht dat je na het werk continu op je telefoon zit te kijken en je wordt zelfs aangemoedigd om op vakantie te gaan. Dat is heel goed, zeker vergeleken met de werkcultuur in de Verenigde Staten.”

Fanny kwam via een baan als au pair in Den Haag bij het UMC Utrecht terecht, met kinderen die vier talen spraken. “Ik wist dat ik in het buitenland wilde wonen omdat ik al een semester in Zweden had doorgebracht. En ik hield echt van Nederland.” Via een internationaal netwerk raakte ze tijdens een van de bijeenkomsten in gesprek met iemand die hier onderzoek deed, ze merkte dat de werkomgeving totaal anders was dan die in Frankrijk en dacht dat de academische wereld toch wel de plek voor haar zou kunnen zijn.

Fanny onderzoekt nu hoe fusie-eiwitten zich ontwikkelen bij Q-koorts, ME/cvs en post-Covid-ziekten. Hij hoopt nieuwe inzichten te verwerven in de manier waarop immuuncellen werken om chronische pijn bij patiënten met deze ziekten beter te behandelen. “Ik heb collega’s uit alle landen, dat is echt fantastisch. In Frankrijk heb je dat internationale karakter helemaal niet.”

peddelen

Voor niemand van ons dus een echte cultuurschok. Alex heeft met hobby’s als fietsen (hij heeft de eerste dag meteen een fiets gekocht) en paddle tennis zijn plek al gevonden, een geweldig sociaal netwerk en inmiddels spreekt hij ook veel Nederlands. “Ik ben zeker van plan hier langer te blijven. Ik bouw mijn onderzoeksgroep uit naar een vaste aanstelling. En er zijn bij het UMC Utrecht veel mogelijkheden om verder te groeien, zowel professioneel als persoonlijk.”

Hetzelfde geldt voor Fanny, die sinds kort tot haar vreugde een vast contract heeft en ten volle wil genieten van haar leven in Nederland. “Ik voel me erg op mijn gemak bij mijn collega’s en ik kijk ernaar uit om binnen mijn werk meer uitdagingen aan te gaan en uit mijn comfortzone te treden. Ik ben er vrij zeker van dat ik hier over tien jaar nog steeds woon.” Het lijkt erop dat het gewoon het eten is waar hij niet aan kan wennen…