Kort maar krachtig The Gaslight Anthem in Utrecht

Afgelopen najaar bracht The Gaslight Anthem na 9 jaar eindelijk een nieuw album uit met het album ‘History Books’. De band lijkt de afgelopen 9 jaar stilletjes een plek in de schaduw te hebben gekozen naast de solocarrière van frontman Brian Fallon (afgezien van een tournee in 2018 ter viering van de verjaardag van hun doorbraakalbum ‘The ’59 Sound’). Met ‘History Books’ keerden de heren van New Jersey met geweld terug (met een beetje hulp van die andere grote artiest uit hun geboortestad: Bruce Springsteen). Uiteraard was een begeleidende rondleiding onvermijdelijk. Vanavond gaven ze voor het eerst in bijna 6 jaar weer een concert in Nederland in een uitverkochte Ronda zaal in Tivoli-Vredenburg.

Als openingsact warmde Emily Wolfe uit Austin, Texas het publiek op in de Ronda-zaal. Een taak die hij moeiteloos op zich nam. Met stevige bluesrock en twee bandleden aan weerszijden zette hij een geweldige set neer die voorbij vloog. Voorprogramma’s zijn doorgaans achtergrondmuziek voor mensen, maar Wolfe gaf hem die kans niet. Het werkte perfect als openingsact voor een band als The Gaslight Anthem.

Het was even wennen toen de leden van The Gaslight Anthem zelf het podium betraden, op de klanken van ZZ Top. In een boekwinkelomgeving, verwijzend naar zijn nieuwste album. Brian Fallon ziet er ineens niet meer zo uit als zes jaar geleden. Een kort kapsel heeft plaatsgemaakt voor lang haar en een baard, waardoor hij plotseling veel op The War On Drugs-frontman Adam Granduciel lijkt. Maar toen hij zijn stem liet horen, bleek het onmiskenbaar Brian Fallon te zijn. De setlist opende verrassend met het tourdebuut van het recente ‘I Live In The Room Above Her’, maar wist ieders aandacht te trekken met daaropvolgende klassiekers ‘High Lonesome’, ‘Old White Lincoln’ en ‘Great Expectations’. Ze zongen allemaal woord voor woord.

De band speelde goed samen en Brian Fallon was in een goed humeur. Afgezien van een kleine geïrriteerde grimas naar een fotograaf, genoot hij duidelijk van het publiek voor hem. Het was echter pas na de opening dat er weer echt iets naar voren kwam, vrij ongebruikelijk, een gastoptreden van openingsact Emily Wolfe. Hij zong op het recente prachtige ‘The Weatherman’ en ‘Blue Jeans & White T-shirts’. Het leek alsof dit moment nodig was om een ​​vonk te creëren tussen de band en het publiek.

Want daarna leek het een triomfantelijke stoet van moshpits en live lievelingsnummers op vol volume gezongen. Met een weelderige finale van radiohits ‘American Slang’, ’45’, ‘The ’59 Sound’ en ‘The Backseat’.

Brian Fallon zei halverwege de voorstelling iets over een strenge avondklok waar ze mee te maken hadden. Wat, ondanks dat vreugdevolle einde, na afloop nogal abrupt aanvoelde zonder toegift. Vanwege een ander evenement later die avond moest de set worden ingekort. Als gevolg hiervan werd zelfs het titelnummer van hun meest recente album niet gespeeld. Het voelde een beetje onafgemaakt. Terwijl de band vanavond, na jaren van afwezigheid, opnieuw demonstreerde hoe voortreffelijk ze live band zijn. Het cliché van kort en krachtig werd echter heel gemakkelijk. Laten we hopen dat het volgende album en de bijbehorende comeback niet nog eens 9 jaar hoeven te wachten.