IDFA vertoont nu het hele jaar door documentaires in het nieuwe Documentaire Paviljoen in het Amsterdamse Vondelpark

Trots wijst hij naar de stoelen in zijn nieuwe bioscoop: de overvolle blauwe banken zijn zo comfortabel dat je met gemak een drie uur durende film kunt kijken – “want documentaires zijn soms lang” – maar niet zo comfortabel dat je in slaap valt. val. Wotienke Vermeer is programmadirecteur van ‘Het Documentaire Paviljoen’ in Amsterdam en zal enkele dagen voor de opening een rondleiding geven. Het Documentaire Paviljoen is een lang gekoesterde droom van het IDFA (International Documentary Film Festival Amsterdam), legt Vermeer uit: een besloten, vaste plek om het hele jaar door documentaires, video-installaties en meeslepende werken te tonen, ook buiten het festival.

Deze nieuwe ‘cultuurzaal’, gelegen in het iconische Vondelparkpaviljoen waar tussen 1972 en 2012 het Filmmuseum gevestigd was, moet tevens een ontmoetings-, educatie- en ontwikkelingscentrum worden voor studenten en makers van de documentairesector. Vrijdag is de officiële opening.

Sinds de oprichting in 1988 is IDFA uitgegroeid tot het grootste documentairefestival ter wereld. Gedurende de twaalf dagen van het festival worden in Amsterdam zo’n driehonderd documentaires en nieuwe mediaprojecten vertoond. “Tijdens het festival programmeerden we als het ware alsof mensen geen ander leven hadden dan films kijken”, zegt Vermeer. Soms zijn films alleen op maandag om elf uur ‘s ochtends te zien. Of terwijl er elders weer een must-see documentaire wordt vertoond.

De focus en het tempo zullen anders zijn in Het Documentaire Paviljoen. Momenteel worden er door IDFA drie dagen in de week (woensdag, vrijdag en zondag) films geprogrammeerd, evenals lezingen en debatten voor publiek. Dit op momenten die samenvallen met het tempo van de gemiddelde bioscoopbezoeker. In het Vondelparkpaviljoen, waar na het Filmmuseum onder meer de AVROTROS-studio’s waren gevestigd, liet IDFA een nieuwe bioscoop bouwen met zo’n 70 zitplaatsen. Het heette De Spiegel en daarom stonden er supercomfortabele stoelen in. Het is niet de bedoeling om te concurreren met documentairevertoningen in reguliere bioscopen, legt Vermeer uit. In het Documentaire Paviljoen worden bijvoorbeeld kleinere of experimentele films vertoond die tijdens het festival enigszins over het hoofd zijn gezien, of programma’s die aansluiten bij films die elders worden uitgebracht.

Slechts één in de wereld

Vermeer: ​​”We kunnen bijvoorbeeld eerdere films van het werk van de makers laten zien.” Een voorbeeld is de documentaire. Italiaans-Amerikaans (1974) dat Martin Scorsese over zijn ouders maakte en komende zaterdag te zien is (uitverkocht). Dat is een film waarin je al elementen terugziet die later in zijn speelfilms voorkomen. Al mag er zeker ook een bekende of Oscar-genomineerde documentaire in de programmering verschijnen.

Naast bioscoopzaal De Spiegel zijn er in het Documentairepaviljoen ruimtes met namen als ‘Het Podium’ waar video-installaties of andere documentairegerelateerde evenementen kunnen worden voorbereid en geprojecteerd.

Volgens Vermeer wilde IDFA al lang een vaste locatie: sommige van hun ideeën konden ze niet uitvoeren omdat ze voortdurend op zoek moesten naar andere locaties en partners. IDFA heeft al vaker samengewerkt, bijvoorbeeld bij het organiseren van schoolshows, en zal dat blijven doen.

Vermeer: ​​”Maar je wilt ook iets kunnen bouwen en een gebouw kennen.” Volgens Vermeer is het uniek in de wereld dat een plek volledig gewijd is aan documentaire, zonder andere filmgenres.

Sinds augustus vorig jaar zijn de IDFA-kantoren gevestigd in het Vondelparkpaviljoen. Sinds oktober test IDFA in de nieuwbouw publieksprogramma’s onder de naam ‘Under Construction’. Rond de vertoning van de Chinese film Het laatste jaar van duisternis Wat de clubscene in Chengdu betreft, was er bijvoorbeeld ook een dragshow in het gebouw en speelde een DJ.

Voor de komende openingsweek heeft IDFA zes filmmakers van verschillende generaties en diverse achtergronden gevraagd een dag te organiseren en te laten zien waarom zij in het medium film geloven.

Ester Gould, bekend van haar documentaireserie Klassen, stelde een programma samen met films die iets vertellen over het onderzoek, de positie van de filmmaker en zijn manier van kijken naar de problematiek. Zondag staat documentaireveteraan Vincent Monnikendam centraal met een Mastertalk over zijn eigen cinema Moeder Dao, de schildpad (1995) en documentaires die hij selecteerde. Woensdag worden video- en virtual reality-werken tentoongesteld rond het thema ‘Fog of War’, geselecteerd door de multimediakunstenaar van Iraanse afkomst Ali Eslami. Uiteindelijk hoopt Het Documentaire Paviljoen het hele jaar door een dagelijks aanbod te hebben. Vermeer: ​​”Maar ik vermoed dat dat nog wel twee jaar zal duren.”

Delen





E-mail de redacteur