Regisseur Arjen Barel op het podium met een persoonlijk verhaal

Shirley Brandeis

Het is bijna 18 maart.
Barel: “Een date met geschiedenis, ja. In 2021, de dag waarop Patrick overleed. Dit jaar was de datum van de eerste voorstelling ‘Hasta la muerte…’ Het optreden was helend. Maar dat was niet het plan toen Patrick ziek was en ging sterven.”

Terwijl jij de man bent die telt.
“Ik leid anderen om verhalen te vertellen op dat podium. Het kwam niet meteen bij mij op om daar te staan ​​en dit verhaal met het publiek te delen. De aanleiding was een vraag van een vriend na Patricks dood: Voel jij je alleen? Ik geloofde het niet, omdat ik omringd was door lieve vrienden en veel reisde. Maar opeens besefte ik dat dat de eenzaamheid niet wegnam. Je wilt maar bij één persoon zijn en die persoon is er niet meer. Ik moest toegeven dat ik me alleen voelde. Daarna verdween dat gevoel langzaam.”

En jij dacht: op het podium!
“Dat kwam later. Eerst besefte ik dat het echt helpt om woorden te kunnen geven aan zoiets als dit. Hierdoor kun je structureren wat er is gebeurd. Zo ontstaat er een verhaal en kun je met een verhaal omgaan. Beter dan al die ongeorganiseerde, rusteloze gedachten in je hoofd. Dus toen hij overleed dacht ik: misschien wil ik daar wel iets mee doen. Een boek misschien. Maar er is al zoveel geschreven over rouw, wat kan ik hieraan toevoegen? Mijn vrienden vroegen mij ook al snel of ik er iets mee ging doen. Mensen zoals ik, kunstmensen, gebruiken vaak hun eigen geschiedenis als uitgangspunt. Maar hoe in dit geval?

Als?

“Ik heb het anderhalf jaar laten staan. Toen ontstonden er ideeën. Ik nam wat vrije tijd van mijn werk, ging op reis en begon toen tegen mezelf te praten over wat ik erover wilde zeggen. Ik begon het me voor te stellen, luisterend naar de muziek die we op de begrafenis speelden. Dat hoort het publiek ook in de voorstelling. Van die fragmenten ben ik naar regisseur Marjolein Frijling, die ook een goede vriendin is, gegaan om te kijken hoe daar theater van kan worden gemaakt.”

En hoe je het een beetje gezellig kunt houden.

“Je moet het doseren, soms wat lichter maken. Je staat nogal wat tegenover het publiek. Het kan de boel wat losser maken, maar het mag geen therapeutische sessie worden. Je moet er ook voor zorgen dat mensen op bepaalde momenten kunnen ademen en lachen. Die lichtere verhalen zijn er zeker.”

Hoe voelt u zich nu uw verhaal gepresenteerd is?
“Het verdriet gaat niet weg, maar het maakt alles beheersbaar. Tenminste voor mij. Ik wilde er in de week van 18 maart ook heel graag iets mee doen. Het eerste optreden vindt plaats op de sterfdag van Patrick. De laatste op zaterdag 23 maart, de dag van zijn begrafenis. Ik had op die dagen ook andere afleiding kunnen zoeken. Maar dit voelt goed.”

Wat laat je zien op het podium?
‘Kijk, het is gewoon een waardeloos verhaal. Ik zeg het ook tijdens het acteren. Maar ik zal ook de schoonheid laten zien van wat we hebben meegemaakt. Afscheid nemen… De geboorte van je dierbare maak je niet mee. Sterven is het dichtst dat je kunt komen. En aangezien we afscheid moesten nemen, begonnen we te zeggen wat we voor elkaar voelden. Dat was zo’n puur moment. Het is heel bijzonder om dat mee te maken. “Het was een van de moeilijkste momenten, maar ook een van de mooiste.”

Ontmoeten wij Patrick ook?
“Natuurlijk. Dit verhaal gaat over de liefde voor het leven, het fietsen dat we samen deden tijdens een reis, het Japan waar we van houden. En ook Patrick zelf, maar niet zijn heilige versie. Precies zoals hij was. Een aardige, introverte man, heel relaxed, die bij een groot advocatenkantoor werkt. Ik ben extravert, ik hou van kunst en ik geniet ervan omringd te zijn door mensen. Hij was mijn toevluchtsoord, ik nam hem mee uit wandelen. We voltooiden elkaars leven. Hij bedankte me voor de opening de ramen naar hem toe. “Maar hij kon mij bij thuiskomst ook meteen vertellen dat ik vergeten was de vaatwasser aan te zetten. Dat valt allemaal over hem te zeggen.”

Hoe voel jij je nu, vlak voor de première?
“Ik voel me nu nog steeds goed, maar ik weet niet hoe 18 maart zal zijn. Het is in ieder geval superspannend om op het podium te staan. Normaal gesproken doe ik dat niet. Maar dit verhaal wil ik graag vertellen. De directeur is aangenaam verrast door de manier waarop ik het doe.”

Er is een heel… uh… festival eromheen.

“Omdat het over de dood gaat, wisten we niet of we het een festival konden noemen. Maar effectief is dat alles. Een viering van de liefde die het leven viert en de kunst van het afscheid nemen omarmt. Met een tentoonstelling, een gesprek met schrijvers, optredens, een Loss Wall waar mensen kunnen schrijven wie ze verloren hebben en ook een activiteit voor kinderen.”

Een festival dus.

“Inderdaad. Wij vieren het leven en gaan de dingen die daarbij horen niet uit de weg.”