Lezerscolumn: Nationaal Holocaust Museum: eeuwige pijn daarna

Han Maas

Vandaag, 14:30 uur

Deze keer is het als een fluitje van een cent, je voelt de reis er doorheen.
Zondag was de opening van het Nationaal Holocaust Museum in Amsterdam. Dit is geen kunst waar je van kunt genieten, tenminste als ze niet bedekt is met tomatensoep, maar de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog waarvan het bloed nog niet koud is geworden.

Geroofde kunst kan onopgemerkt blijven, gestolen waardigheid nooit. En wat er aan het brouwen is, zal branden, zelfs als je zegt: ‘doe dit nooit meer’.

De Israëlische president Herzog is aanwezig bij de opening van het Willem-Alexander museum. De komst van Herzog is voor sommigen onwenselijk omdat hij geen onderscheid maakt tussen Hamas-strijders en burgers uit Gaza, inclusief uitgehongerde kinderen.

Journalist Frits Barend vindt het jammer dat GroenLinks-PvdA een politiek standpunt inneemt en verzet zich om bovengenoemde reden tegen de komst van Herzog. Burgemeester Halsema, van deze politieke partij, zal gewoon aanwezig zijn bij de opening van het museum aan de Plantage Middenlaan.

Als ik met de tram langs de Plantage Middenlaan naar de mondhygiëniste in de binnenstad kijk, kijk ik altijd twee keer naar links: naar De Hollandsche Schouwburg, een oorlogsontmoetingsplaats van waaruit duizenden Joden naar de Duitse vernietigingskampen werden gedeporteerd, maar ook waar de theaterdirecteur en andere mensen wisten honderden kinderen uit de crèche te laten ontsnappen. Kinderen die wellicht als wees moesten blijven leven.

Ook kijk ik bij Café Eijk en Linde aan de Plantage Middenlaan. Mijn ouders hebben elkaar daar tijdens de oorlog ontmoet. Dat dacht ik tenminste, want het oorspronkelijke café lag midden in Artis, besefte ik later. Je hoeft niet op de goede plek te kijken om zijn vader te zien, die als dwangarbeider door de NS naar Duitsland werd vervoerd en ternauwernood ontsnapte. Lage passie voor de Weser Hij wist in Bremen te ontsnappen, om haar een plekje in zijn hart te geven.

7 mei 1945. Drukte op de Dam: lachende mensen vieren de bevrijding. Om drie uur ‘s middags klinkt er plotseling een schot vanaf het balkon van de Groote Club. Er sterven nog steeds tientallen mensen. Met welke waas keken de Duitsers door hun vizieren?

Eindeloze pijn.

Ik ben klaar met de mondhygiëniste; Mijn kaak is zo stijf als een wassen beeld van Madame Tussauds.
De wijzers van de paleisklok staan ​​op drie uur. Ik kijk naar de Groote Club. Als ik weer door de Plantage Middenlaan rijd, verdwijnt de daaropvolgende pijn. De stenen van de gevel van De Hollandsche Schouwburg zijn stille getuigen van een daaropvolgende pijn die nooit meer weggaat.

Wat aan het brouwen is, zal branden.

Opmerkingen