Na de picknickbanken bevindt zich in de verre hoek ook de stationspiano.

Ik verwacht niet dat het instrument uit de verdomde hoek terugkomt. Na een motie waarin daartoe werd opgeroepen, drong de raad er afgelopen zomer bij NS en ProRail op aan om de bankjes te vervangen. Maar ze maken zich geen zorgen, zo blijkt uit een grafiek waaruit blijkt dat het aantal overlastklachten is afgenomen.

En wees gerust, de ontbrekende zitjes zijn opgevangen met ‘stenen zitzakken’. Als ik die bevroren marmeren sokkels zie, denk ik altijd aan Louis Couperus. Het beschrijft hoe Eline Vere op één avond genoeg krijgt van alle anonieme schilders, muzikanten en acteurs die voor haar verschijnen. “Ze ontsnapte behendig uit de omsingeling van de djinn en viel met een zucht op een poef.”

Bladerdeeg: Het Franse woord moet het geluid imiteren van een zucht die ontsnapt uit de vulling van een knuffeldier. Een stenen versie maakt van deze onomatopee een oxymoron.

In de lobby van het harde station is niets om op te vallen. Dit is des te betreurenswaardiger gezien het feit dat Den Haag, vooral vergeleken met Rotterdam en Amsterdam, relatief weinig gevallen kent van wat bekend staat als vijandige architectuur. Zelfs in het stadscentrum moet je op zoek naar bankjes waar je niet kunt liggen. Bijna overal zijn ze van het klassieke type, met lange latten zonder handvatten of afschrikpinnen. Op de Lange Vijverberg, bij de Haagse Harry en ook in stadsparken als De Verademing: ze hebben zelfs organische rondingen voor extra comfort. Vriendelijke architectuur. Alleen op de Turfmarkt transformeert het hek van het ministerie van Justitie op slimme wijze in krullen die de onderliggende banken strategisch verdelen.