Haagse Lantaarn – Joop – BNNVARA

Als je door Den Haag loopt valt het altijd op dat zelfs de armste landen een prachtige ambassade in gebruik hebben. En dat maakt het brein van de leek gek. Wie is daar en wat doen ze daar? Heb je iets te eten? Een kind kan zulke onbeantwoorde vragen stellen. Cabaretier Fons Jansen duikt meteen ‘buiten de gebaande paden’ en vertelt hoe wij, de westerse wereld, langzaam de derde wereld helpen de andere wereld te worden. Hij grapt satirisch over hoe mensen dankzij ons elkaar nu tenminste kunnen bellen, ondanks hun permanente honger: “Hallo, ik bel je toch niet tijdens het eten?” “Wij hebben geen eten!” ‘Oh, godzijdank, dus ik bel je niet van tafel?’ “We hebben geen tafel meer!”

Maar afgezien van de stukjes tekst die voorbij vliegen, denk ik er serieus over na hoe een derdewereldland hier een ambassade bemant. Zijn er mensen die binnen zitten en het geld tellen dat ze niet hebben voor meubels die ze absoluut niet kunnen betalen?

Nee, natuurlijk niet, roept de stem van de rede. Maar wat dan? En dat is een eerlijke vraag. Natuurlijk behartigen ambassadeurs hun nationale belangen en vertegenwoordigen ze hun land in het buitenland, maar wat voor stem heeft een ontwikkelingsland eigenlijk en wat zijn de activiteiten van een ambassadeur van dat land in een land als het onze? Hoofdpijn.

Mijn wanordelijke geest stelt zich een schaars ingerichte villa voor waar hooguit een paar mensen, schaars maar goed gekleed, met schamele middelen er het beste van proberen te maken. Een krankzinnige zet.

Ook in dit geval zal een goed uitgerust kantoor ongetwijfeld een dagelijks leven leiden met astronomische salarissen voor alle werknemers, volgens de normen van hun land van herkomst. Ik hoop het gewoon.

Buiten is er, afgezien van de wellicht bescheidener schilden met de nationale kleuren, weinig te zien en is de neiging groot om aan te bellen. Gelukkig beschermt mijn gezond verstand mij tegen dat bedrog.

De nabijgelegen wijk biedt een veelheid aan uitstekende restaurants en dat is de reden van mijn aanwezigheid in Hofstad. Den Haag is mijn gastronomische buitenlander ‘om de hoek’ met een horeca die je in Nederland nauwelijks tegenkomt. Catering, kantine en “food shop”-diensten, geweldige combinaties van winkel en restaurant die niet simpelweg kunnen worden omschreven als “bistro” of “restaurant”. Vroeg in de ochtend ruikt het naar versgebakken brood op straat en danst een zweepje knoflook vrolijk met de geur van bouillon.

Sowieso is een flink deel van de wereldkeuken vertegenwoordigd en zie je het personeel van omliggende bedrijven en ambassades er lunchen. Maar wie is wie? Alle dames en heren zijn onberispelijk gekleed in de beste kantoormode of in de typisch Haagse stijl met laarzen, hoed en ribfluweel. Oud geld met smaak en aantrekkelijkheid. Dat soort bewaard gebleven stijl dat je zelfs in het Gooi niet meer tegenkomt (alleen op het groen van Larense stadje natuurlijk, soms loopt er wel eens een verdwaalde ziel rond in knalgele of bloedrode broeken, maar zo’n arme man kan dat niet doe het). (Moeders shoppen al jaren en de verwarde Rotariër in kwestie hoeft alleen maar met zijn creditcard te zwaaien.)

Zou er ook ambassadepersoneel zijn dat gewoon brood van huis meeneemt?