Bij Schiller hoef je niet te dineren, maar het is toch een heerlijke lounge (7,5)

Ik heb geen idee hoe mijn leven eruit zal zien als ik tachtig ben, maar ik was ooit van plan om tegen die tijd eens per week met Schiller om de tafel te zitten. Er zijn immers weinig plekken in de stad die gastvrijer en gezelliger zijn dan deze klassieker op het Rembrandtplein. Bovendien verandert er zelden iets. Dat dacht ik tenminste, maar aangezien ik er al jaren niet meer was geweest, vond ik het tijd om het eens te testen.

Als je door het art deco café naar achteren loopt, kom je in iets dat meer op een huiskamer lijkt dan op een restaurant. Dat komt niet alleen door de houten panelen, de schemerige verlichting, de fluwelen banken en de lege wijnflessen gevuld met bloemen, maar vooral door de talrijke schilderijen. Zonder uitzondering zijn ze van Frits Schiller. Deze kunstenaar en hoteleigenaar was duidelijk overtuigd van zijn eigen werk, want hij bedekte er tijdens zijn leven de hele plek mee. Het resultaat is een van de meest gastvrije en vriendelijke plekken in de stad; een restaurant dat je omarmt.

Schrijvers en acteurs

Ook het publiek lijkt niet veranderd. Schiller wordt lange tijd beschouwd als het tweede thuisland van kunstenaars, schrijvers en acteurs. Dat lijkt nog steeds het geval te zijn. Tijdens mijn bezoek is er een mix van columnisten, redacteuren, oudere actrices en slimme jonge mensen. Dat betekent niet dat het een plek is om te zien en gezien te worden, integendeel: daar lijkt niemand zich iets van aan te trekken.

Ook niet met eten, want de culinaire hoogtijdagen zijn hier al voorbij; Schiller ondervond dit jaren geleden bij Florien Kleine-Snuverink, een pionier op het gebied van natuurwijn. Niet voor niets begon Mees List, inmiddels sommelier bij het belangrijke restaurant Noma in Denemarken, hier zijn carrière.

Die tijd bestaat niet meer; Vooral qua wijn is het hier veel minder interessant dan toen. Bovendien duurt het een eeuwigheid voordat we een kaart zien. Ook de rest van de avond zijn de obers, die regelrecht uit een film van Alex van Warmerdam lijken te komen, niet erg snel. Ze zijn leuk; Ze behandelen je alsof je bij goede bekenden aan het eten bent.

En de menukaart? Het is een ouderwetse, eenvoudige zaak, met brasseriegerechten en veel vegetarische opties. Er zijn oesters en steak tartaar, maar je kunt ook een stoofpotje met gehaktbal bestellen. Sterker nog: dit is meestal saai, maar na een leven vol gefermenteerde visdarmen, lamsballetjes en gebakken hanekammen zul je het later waarschijnlijk een verademing vinden.

frisee nestje

We zijn vegetarisch begonnen met huisgemaakte ravioli met champignons, ricotta en botersaus: drie grote, goed gevulde ravioli belegd met wat hazelnoten en gebakken salieblaadjes. Redelijk gedaan, al werd de botersaus in de keuken achtergelaten of zo spaarzaam geportioneerd dat het niet opviel. Jammer, want daardoor wordt elke hap te droog.

De vissoep is beter. De presentatie op een groot wit bord is eenvoudig en elegant, de intense sinaasappelsoep is krachtig en rijkelijk gevuld met mosselen, een crouton met gruyère en pittige rouille die het geheel de juiste touch geven.

Het vegetarische hoofdgerecht van mijn eetgenoot bestaat uit pompoen met champignons, radicchio en geitenkaas. Dat klinkt veel saaier dan het is; Pompoen is er niet alleen in de vorm van heerlijke puree, maar ook in geroosterde en smaakvolle stukjes. Voeg een beetje geitenkaas toe, hazelnoten die het geheel een knapperig tintje geven en een beetje witlof om de bitterheid echt merkbaar te maken. Het is niet het toppunt van originaliteit en het is zeker een paar euro te duur, maar het is nog steeds een vullend en geruststellend gerecht.

Voor mij de Steak Tartar waarmee ik een glaasje sappige Gamay met pinot noir uit Verdun bestel. Net als de boterachtige chardonnay van dezelfde wijnmaker is het prima, maar niets meer. Bovenop het romige tandsteen zit een frisee-nest met een halve eierschaal met daarop een dooier. Het ziet er best goed uit, maar deze presentatie kan niet verhullen dat de portie vrij klein is. Verder een half juweel met dressing, een fijngesneden ui en wat aangekochte maar redelijk geprijsde frietjes met mayonaise. Het is zoals met de meeste dingen hier: ik ben er niet gek op, maar echt fout gaat het nooit.

Advocaat met room

Dat wil zeggen, totdat de crème brûlée arriveert. De custard lijkt zo gaar te zijn dat het bijna op klei lijkt. Het glas zelfgemaakte advocaat met room is lekkerder – het had iets dikker kunnen zijn, maar de smaak was alleen maar goed. Naast veel vanille bevat hij ook veel drank, waardoor zijn bijna kinderlijke zoetheid precies de intensiteit krijgt die hij nodig heeft. Als ik tachtig ben, kom ik hier zeker voor terug, al mag ik eerder meedoen. Want het eten mag dan niet meer dan zeven zijn, toch zijn er nog maar weinig plekken in de stad die je zo graag verwelkomen als Schiller.

Rembrandtplein 24
Diner van maandag tot en met zondag van 17:30 tot 21:30 uur, cafetaria tot 01:00 uur

Beter De krachtige vissoep.
Minder De crème brûlée is zo gaar dat hij nauwelijks rubberachtig is.
Opmerkelijk De VPRO maakte een serie podcasts over de rijke geschiedenis van deze plek.
De beste tafel De ronde tafel links achterin: van daaruit heb je uitzicht over het hele restaurant.

Zie ook: dit zijn volgens Mara Grimm de beste restaurants van Amsterdam en hier vind je alle afleveringen van Proefwerk.

Leave a Reply Cancel reply