Of er nu camera’s of paaltjes staan, auto’s op de Escamplaan blijven doorrijden

Dan steekt een rode Renault de verboden oversteek over. Een moeder achter het stuur, naast een dochter met een arm in het gips. Twijfelachtig geval. Mijn morele kompas schommelt tussen medelijden en leedvermaak en stopt uiteindelijk in het midden. Enkele extra markeringen kunnen ervoor zorgen dat de nietsvermoedende op de rem trapt, zodat je alleen de koppige raakt.

Als er een jaar lang niets in de weg staat, is het geen wonder dat ze blijven ronddwalen. Ik begin me zelfs af te vragen of dit voor de gemeente geen makkelijke inkomstenbron gaat worden.

Net als het parkeertarief. Dit jaar wordt in tien wijken in Den Haag betaald parkeren ingevoerd. Extra inkomsten volgens begroting: 5 miljoen. En al die mantelzorgers, thuiszorgmedewerkers, huisartsen, die van huis tot huis gaan? Moeten ze overal betalen? Voor veel inwoners van armere wijken betekent dit simpelweg weer een extra belasting.

De onderliggende vraag is: wanneer zijn de bijwerkingen van een medicijn erger dan de ziekte? Blijkbaar waren het kapotte auto’s. Automobilisten die de ene na de andere boete krijgen, doen dat niet. Waar ligt de grens? Het cynische antwoord: bijwerkingen die de gemeentekas verhogen zijn acceptabel. Daarom moeten we ook zoeken naar manieren om bewuste criminelen te scheiden van onbewuste criminelen. Groene wegen als medicijn tegen cynisme.