De wanhopige strijd van de Amsterdamse zedenpolitie tegen pornografische tijdschriften in de jaren zestig

In 1968 bleven de lichten in de kamer van Frans (François) Perrels, het nieuw benoemde hoofd van de Amsterdamse zedenpolitie, tot laat branden. De gebeurtenissen leken hem boven het hoofd te gaan. Deense pornotijdschriften en films kwamen het land ‘per scheepslading’ binnen via smokkelroutes.

In Amsterdam waren Play-Girl in de Lange Niezel van voormalig schoenmaker Ben Coesel, en Pigalle in de Molensteeg van Hans Hartog, een 27-jarige voormalige handelaar in Perzische tapijten, de belangrijkste adressen waar de vaste klant ‘onder de toonbank’ zat. stond geheel tot uw beschikking.

Net als Coesel verborg Hartog de verboden goederen onder de vloer en in holle ruimtes in de muren. Rechercheur Hans Kallenbach, de pitbull van de zedenpolitie, had daar een neus voor.

Hartog: “Je hoefde bij wijze van spreken maar één keer in de fauteuil in mijn kantoor te zitten om te beseffen dat de vulling niet alleen uit ceiba en veren bestond. Toen Kallenbach zijn winkel binnenkwam, brak zijn hart. Ook al waren ze vijanden van elkaar, we konden ook op menselijk vlak met elkaar lachen.”

Bedrijf in sekstijdschriften.

Eind 1968 telde Amsterdam 85 boetieks en winkels voor sekstijdschriften, souvenir- en sigarenwinkels met een ‘sekshoek’ niet meegerekend. Het aantal winkels dat hardcore porno verkoopt is onbekend, maar het moeten er veel zijn. ‘Deze duistere dingen worden in deze verlichte tijden geleidelijk toegevoegd’, merkte hij op. Het vrije volk. ‘Ze zijn in alle grote steden te vinden, maar Amsterdam heeft het grootste aantal. Ze dragen allemaal het bord ‘Magazines’ en zijn versierd met verleidelijke namen: Teddyboy, Extase, Zakken Janine, Mona Lisa, Demon, De Klomp of speelmeisje.’

De handel in ‘walgelijke’ kaarten en foto’s kent een lange traditie. in de brochure donker amsterdam In 1911 vertelde de gepensioneerde hoofdinspecteur Christiaan Batelt op aanschouwelijke wijze de huiszoeking van een ‘vreemde man’, die in het midden van de kamer een stuk vloer had laten afzagen, waaronder een zinken container stond, waarin we een veel onzedelijke foto’s en gevonden clichés om af te drukken.

Eind jaren 60 kon Perrels slechts twee rechercheurs inzetten in de strijd tegen ‘vuilnisdealers’. In de praktijk kwam dit neer op schrobben met draaiende kraan. Dankzij intensief onderzoek waren in de voorgaande jaren enkele ‘grote jongens’ echter achter de tralies verdwenen.

Bloemen uit Nederland

Zo werden in 1961 onder zijn voorganger HG Hagens na “een lang en moeilijk onderzoek” “rollen” Deense pornografie in beslag genomen, verborgen in een geheim pakhuis achter in de tuin van de tijdschriftenwinkel. Univers aan de Rozengracht 21. Duizenden van de klanten die hier vandaan zijn verhuisd, waardoor de hele wereld van een ‘stimulusreading’ is voorzien, alles zorgvuldig verpakt in een kleurrijke doos met de opdruk ‘Bloemen uit Nederland‘.

“Dit is de meest grove, rauwe en perverse pornografie, waarover geen discussie meer mogelijk is”, oordeelde de president van de rechtbank, de heer B. van der Waerden. De eigenaar en atleet van het Universum, Eddy Felderhoff, werd veroordeeld tot anderhalf jaar gevangenisstraf met aftrek. De atletiekvertegenwoordiger van een koffie- en theebedrijf was dankzij een overwinning op een waterpolotoernooi in Parijs in de sekswereld terechtgekomen. “Ik zag het pin-upmagazine Paris-Hollywood in alle kiosken daar liggen. Hoe onschuldig het ook was, dat tijdschrift werd in Nederland verboden. “Ik heb de hele voorraad opgekocht en achterin onze spelersbus verstopt, waarna we onder goedkeuring en applaus van de Nederlandse douane zonder problemen de grens zijn overgestoken.”

In 1963 vond een tweede grote aanval plaats. In de kranten stond met grote koppen het nieuws dat de 45-jarige tijdschriftenhandelaar BCH op Schiphol was gearresteerd. In Parijs leidde hij ‘een mondiaal vuilbedrijf’ dat opereerde vanuit een discreet appartement op de begane grond aan de Amsterdamse Biesboschstraat. De bewoners, een discreet echtpaar, stuurden voortdurend brochures in het Frans en Duits, Deense fototijdschriften en diaseries in discrete pakketten naar adressen over de hele wereld. De zelfklevende adreslabels werden geleverd vanuit Parijs.

seks tijdschriften

Toen ontstond er een nieuw fenomeen: de zogenaamde seksuele contactbladen, die in 1968 als paddenstoelen uit de grond schoten. Perrels zuchtte. Het woord: “We kunnen raden wat het doel van die advertenties is, maar het is er niet.”

Vroeger was onderzoek een onmogelijke opgave. Wat de zedenpolitie totaal niet had verwacht, waren de partijen in beslag genomen pornofilms, die de werkdruk nog verder verhoogden. Van elke film moest een proces-verbaal worden opgemaakt, met een korte beschrijving van de inhoud. De rechercheurs keken dagenlang naar pornofilms totdat het hen door de strot stroomde.

Opheffing van het verbod op pornografie

Al in 1969 zette Perrels vraagtekens bij het rigide vervolgingsbeleid. De verandering kwam in 1970. ‘Geen verboden plezier meer!’ geleid De Telegraaf. Het aantal seksshops daalde drastisch. Op 17 november 1970 oordeelde de Hoge Raad dat de verantwoordelijkheid voortaan bij “de morele opvattingen van een aanzienlijke meerderheid” van het Nederlandse volk moest liggen.

Het verbod op pornografie werd pas in 1986 officieel opgeheven, maar na de ‘verlossende’ uitspraak van het Hooggerechtshof waren er vrijwel geen vervolgingen meer. Kuiken En Zoet ze waren overal gratis verkrijgbaar, van seksboetiek Rosie aan de Warmoesstraat tot het Athenaeum Nieuwscentrum in het Spui. Het vice-team ging langzamer werken en de prioriteiten veranderden.

Dit is een bewerking van een artikel in het maartnummer van Ons Amsterdam.